My family went back to Singapore already. Actually they arrived last December and spent almost a month here in the Philippines. After two long years of being apart from each other they went home. It’s hard to live without your parents. It’s hard to be alone, independent and free.
Most of the teens wanted to be on their own…but me? I don’t… I don’t want to be INDEPENDENT.
I want a parent who will guide me, protect me, love me, care for me, hug me, support me, discipline me, yell at me….
I want my brothers to be here with me, even though they are noisy, “makulit”, always crying, I still want them here.
But me and my brother can’t do anything about it, they have to leave, my father have to work and my other brothers will study abroad. We can’t come because we are also studying, our documents is not yet ready for us to be able to live in Singapore.
====================================================================================
Masakit… actually..ang sakit nung paalis na sila… TATAY na lang ang meron sa amin, tapos lalayo pa siya.
Naawa ako sa kapatid ko kasi ang bata pa niya. Kulang ang suporta at pag-aalaga ko sa kanya, hindi naman ako magulang eh.
Naiinggit ako sa iba naming kapatid si AJ at FJ actually half-brothers ko lang sila, si Harvey yung full blood brother ko. May step-mom din ako. Okay naman siya, pero IBA pa rin ang genuine mother ko…May mga tita, tito at lola naman akong nagbabantay sa amin, pero hindi naman nila kami pinagagalitan, pinagsasabihan…gaya ng isang ina….
Wala eh….
Wala na….
Pareho kaming nasasaktan ng kapatid ko. Dalawa lang kami sa bahay. Hindi kami nag-uusap tungkol sa mga magulang namin..hindi namin kayang pag-usapan, magkatinginan lang kami naiiyak na kami eh.
May saltik kasi kami eh….hehehe
Alam ko MALI tong ginagawa ko na bine-burden ko sarili ko sa pagkawala ni mama. Alam kong ayaw niya toh. MATAPANG yun eh, yung TAPANG ko wala pa yun sa kanya. Ang isa sa palaging sinsabi niya sa akin “Basta tama ka at totoo ang sinsabi mo ipaglaban mo hanggang huli, pero kapag ikaw ang mali, matuto kang magpakumbaba…”…
Ang hirap noh? Hindi man lang kami nakapagpaalam…. Hindi man lang namin nasabi na mahal na mahal namin siya… pero alam ko, alam niya yun… Mahal na mahal ko mama ko… Hindi ko siya malilimutan at kakalimutan…
Sana yung mga may nanay pa, please LOVE them, show to them that you LOVE them.. Minsan lang tayo mabubuhay, isa lang ang nanay natin. Isa lang ang tatay natin.
Let us love our parents….forever…
“To lose one parent may be regarded as a misfortune; to lose both looks like carelessness.”
13 January, 2009
Adieu…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Ok lng puh yn. God has a reason for all those eventual farewells: it's for us to be stronger than before. Kaya mo yan. Saka wala reason masad nuh, nanjn kc mga true friends mo to back you up.
i love my parents. especially my mom. haha. favoritism? antaray nga ng mama mo. dati parang nung grade 6 tinarayan niya si pia dahil ba sa shoes yun? just pray hard shie. everything will be fine. magiging successful tayo. kahit anong course pa man to. magkakaraon tayo ng business empire. pangarap ko talagang mag-business. and shie... wag na tayong lilipat ng course. okay? last na to. promise ko na to sa sarili ko. idadamay kita. lalo pat sa UE ata ang bagsak ko. magtutulungan tayo shie. hindi ko ma-imagine yung situation mo. ang hirap hirap. lalo nat pang-drama talaga. naiiyak tuloy ako. alam ko hindi kasing bigat ng problema mo ang akin. wala pa nga yung akin kumpara sayo pero alam ko naman that through prayers and faith, those bricks of trials will fall anyways. di ba? tandaan mo kasama mo kami sa laban ng buhay shie. mahal ka ng justice. kami. nandito para sayo.
Post a Comment